เขาร้ายกับเราแต่ทำไมยังรักเขาอยู่

2วันก่อนเขาทักมาคุยก็ได้คุยกัน
เขาอายุ21ละงานการก็ไม่ทำ(ก่อนจะมีโควิด-19) ก็ไม่หางานทำ อยู่บ้านเล่นกับพวกเด็ก14-16และเพื่อนๆอยู่บ้านเป็นปีๆอ้างนู้นอ้างนี่  เล่นแต่เกมมีเงินก็เอาไปเติมเกม แล้วมาบ่นกับเราว่าตัวเองจนว่าตัวเองไม่มีอนาคตเป็นแค่ผู้บ่าวไทบ้านนู่นนี่ แล้วยังมาว่า ถ้าไม่ออกจากงานที่ทำอยู่ที่ต่างจังหวัดเพื่อจะมาหาเราที่บ้านนอกตอนปีใหม่ (ปี2562) ปานนี่คงมีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน (อ้าว!นี่เรากลายเป็นคนที่ทำให้เธอหมดอนาคตหรอ?) เราขอให้เขามาก็จริงแต่ไม่ได้ขอให้เขาลาออก ลางานมาสัก3วันช่วงปีใหม่ หัวหน้าก็ให้ลาแต่เขากลับเลือกจะลาออกแล้ว
แล้วพอผ่านปีใหม่ไปก็ยังอยู่บ้านไม่ไปหางานทำเราก็สงสัยเลยถาม ไม่ไปทำงานหรอ? เขาก็บอกเราว่าจะมาสมัครเรียนต่อสายอาชีพ พอถึงเวลาไปสมัครเรียนเขาก็ไม่ไป เราก็ถามอีกว่า แล้วจะไปหางานทำตอนไหน เขาก็บอกว่า เกณฑ์ทหารเสร็จ แล้วก็มีโควิดมานี่แหละเลยไม่ทันได้เกณฑ์ เราก็ไม่ว่าอะไร แต่เราอยากรู้ว่า เราหรอที่ทำให้เขาไม่มีอนาคตตั้งแต่แรกทั้งๆที่ตอนแรกบอกว่าจะลาออกมาสมัครเรียน  พอหลังเลิกกันบอกว่า ลาออกเพื่อมาหาเรา

  ไม่ให้เกียรติเราและพ่อแม่เรา ชอบต่อว่าเราด้วยถ้อยคำแรงๆ เจ้าชู้ เต๊ะสาวไปเรื่อย ขี้โกหกเรื่องเล็กๆก็ไม่เว้น แถมยังเอาเรื่องส่วนตัวเราไปพูดให้เพื่อนฟังเสียๆหายๆคิดถึงเรื่องนี้ทีไรรู้สึกแค้น ขยะแขยงเขาขึ้นมาทุกที

เลิกกันไปแล้วก็ถือว่าโชคดีที่เลิกกับคนแบบนี้ไปได้แต่ทำไมๆต้องไปรู้สึกคิดถึงเขาก็ไม่รู้ทำไมต้องไปห่วงใยห่วงหาเเต่เป็นแค่บางช่วงของอารม  คงไม่มีใครโง่เหมือนเราที่ยังรักคนแบบนี้อยู่
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่